استفاده از افزایند های طعم راه حل دیگر برای کاهش مصرف نمک در غذاهاست. طعم دهنده ها درواقع طعم نمکی یا شوری ندارند، اما سایر طعم ها از جمله شوری را تشدید می کنند. توزیع فیزیکی روشی است که مبتنی بر تحریک ناهمگون گیرنده های چشایی است. با تغییر شدت – هم نسبت به زمان و هم شوری- این امکان وجود دارد تا درک شوری را افزایش داد. راه حل دیگر، بهبود حلالیت نمک و در نتیجه دسترس پذیری آن در دهان است.
در نهایت، یک رویکرد چند حسی وجود دارد. اگر چه یک راه حل ابتدایی و اولیه است، اما این تکنیک تاکنون نتایج نوید بخشی را به همراه آورده است. در این روش، تعامل متقابل از طریق به کارگیری سایر حس ها -جدا از مزه و طعم- حس شوری را افزایش می دهد.
افزاینده های طعم به خودی خود مزه شوری ندارند. اما منجر به تشدید شوری، طعم و بو می شوند. اساس عملکرد افزاینده های طعم، تحریک گیرنده های چشایی در دهان و حلق می باشد. این گیرنده ها کانال سدیمی را برای مدت طولانی تری در حالت باز نگه می دارند و در نتیجه دریافت نمک افزایش می یابد.
ارسال نظر